Nasıl Stres Atıyorum?

Balık tutmayı sever misiniz?
Ben severim.İnsanı dinlendiriyor.
Balık avlarken tek düşündüğüm,"Oltanın ucunda balık var mı-yok mu?"
Sonra,bütün vücudunu çalıştırdığı için,sporda yapmış oluyorum.
Temiz hava alırken,mutlaka etrafta göz atılacak manzarada oluyor.
Birde,etrafta hiç asık suratlı insan olmuyor.
Aksine,güler yüzlü ve sempatik insanlarla karşılaşılıyor.Birbirini tanısın-tanımasın,herkes kırk yıllık arkadaş gibi selamlaşıyor.Küfür yok,hakaret yok..
Bazen oltalar karışıyor,hemen elbirliğiyle karmaşa düzeltiliyor.Eminim,bu insanlar minibüs duraklarında sıraya girme konusunda bile tartışmıyorlardır.
tek kusurları nedir derseniz,oltayı boş çekenler,dolu çekenleri içten-içe kıskanıyordur,hepsi o..
Çünkü;bazen başıma geliyor.Çekiyorum,çekiyorum boş geliyor.Sağımda ve solumdakilere yan gözle bakıyorum,Üçer beşer çekiyorlar.
Kendi kendimi suçluyorum.Sonra oltayı bir hırsla sallıyorum.O balık çekenleri de gözlüyorum bir yandan.Amacım,avladıkları balıkları saymak değil tabii ki.Çaktırmadan,tekniklerini öğrenmeye çalışıyorum.Kullandıkları çaparinin iğnelerine,püsküllerin renklerine,oltasının ucundaki kurşunun kaç gram olabileceğine kafa yoruyorum.
Arada bir sigara tüttürüyorum.O sırada oltama takılan bir kaç balığın keyfiyle,yüzüm gülüyor.Biraz balık olunca,elimle kovayı tartıyorum.Sonra elimi kovanın içine sokarak,şöyle bir dolandırıyorum."Tamam,tavalık olmuş,ama yetmez.Bu kadar daha yakalarsam,bir akşam yemeğinde yenilir." diye kendime gaz veriyorum.
Arada bir etraftakilerle göz göze geliyorum.Başını selam verir gibi sallıyor.
Gülümsüyorum,ben de selamlıyorum.
Karşıda, az ileride tekne içinde balık avlayanlar,yerlerini alıyorlar.Onlarcası bir arada,herkes hareket halinde..Atıyorlar,çekiyorlar.Gülüşme sesleri bize kadar geliyor.Ne kadar şanslı olduklarını düşünüyorum.Oltalarının takılma,karışma derdi olmuyor.Daha derin yerlerde oldukları için,daha rahat balık alıyorlar,denizden.
Bulamadık,şöyle bir teknesi olan arkadaş,diye hayıflanıyorum.
"İyi ama,şu an senin yerine olmak isteyenlerde var.Durumuna sitem etme!",diyerek,kendimi teselli ediyorum.
Zaman ilerliyor.Akşam güneşikızarmaya başladıkça,zamanın dolmaya başladığını hissediyorum.En fazla yarım saat kaldığını düşünerek,tekrar,oltanın ucunu düşünmeye başlıyorum.
Az sonrada tutabildiğim balıkla,bütün stresi orada bırakarak,evin yolunu tutuyorum.